نقش های ناهمگون در کلمات مکرّر همسان

زبان کارکردهای گوناگونی دارد و کارکرد آن با توجه به شگرد و مقاصد ‏گوینده متفاوت خواهد بود. زبان نوشتاری روزنامه با یک اثر علمی ـ تخصصی ‏دیگرگونه است. هم چنین زبان شاعرانه، بی شک با عناصری که در یک نوشته ی ‏ارجاعی مستقیم به کار می رود، یکسان نخواهد بود؛ حتّی، زبان شاعران یا ‏نویسندگان در یک موضوع واحد نیز تفاوت هایی خواهد داشت. این تفاوت ها در ‏استخدام واژگان و ترکیب و هم نشین سازی آن ها، خود را نشان می دهد. مولوی از ‏جمله ی شاعرانی است که زبان شعر او ویژگی های خاص خود را دارد. یکی از آن ها ‏داشتن کلمات مکرّر در تمام مقوله های زبانی است و این مقوله ها افزون بر شمول ‏تمام انواع، از جهت نحوی نیز قابل بررسی است. مطلبی که در دستور زبان ها بدان ‏توجه نشده است و به نقش همگون آن ها اشاره نگردیده است. این مقاله می کوشد ‏تا شگرد هنری مولوی را در پرورش تکرار و کاربرد آن ها در نقش های ناهمگون ‏نشان دهد. ویژگی ای که از خصایص عمده ی زبان شعری مولوی به شمار می آید. ‏